Grzyby

Grzyby, podobnie jak i wszystkie inne rośliny skrytokwiatowe, nie posiadają kwiatu i nie tworzą nasion. Nie zawierają w sobie również zielonego barwnika, właściwego wszystkim innym roślinom. Ciało ich składa się z grzybni, t.j. z drobnych, rozgałęzionych nitek, które nad powierzchnią ziemi tworzą trzon i kapelusz. Na dolnej powierzchni kapelusza rozwijają się zarodniki grzyba – drobny pyłek, składający się z mikroskopowej wielkości komórek, które przed stawiają organy rozmnażania grzyba.

Grzyb prawdziwy czyli borowik (Boletus edulis) ma trzon gruby, od dołu pękaty, kapelusz półkulisty; miąższ biały, nie zmieniający się na powietrzu. Spód kapelusza wyściełają drobne rurki, wypełnione zarodnikami. Rośnie w lasach liściastych i iglastych i powszechnie używanym bywa na pokarm.

Goździanka groniasta, zwana inaczej kozią brodą (Clavaria botrytis), jest grzybem w kształcie małego krzaczka, złożonego z trzonu i gałązek, pokrytych na powierzchni zarodnikami. Zwykle jadają tylko trzon tego grzyba.

Pieczarka (Agaricus campestris) należy do grzybów najbardziej poszukiwanych i cenionych. Blaszki, na których w tym gatunku są osadzone za rodniki, są nierówne, za młodu pokryte oponą, z której później pozostaje na trzonie kołnierz. Jest to grzyb kosmopolityczny, rosnący na całej prawie kuli ziemskiej i od dawna jest uprawianym sztucznie na umyślnie przygotowanych w tym celu grzędach.

Do mniej smacznych grzybów należy kurka Żółta (Cantharellus cibarius) czyli kurza nóżka. Trzon jej od dołu zwężony przechodzi u góry w mocno wklęsły kapelusz; blaszki grube, zbiegające po trzonie.

Do hub czyli grzybów o kapeluszu twardym, zwykle trwałym, należy bułczak (Polyporus confluens). Huba ta ma trzon rozgałęziony; każda gałązka zakończa się różnej wielkości kapeluszem żółtej barwy. Rośnie na ziemi w lasach iglastych i należy do grzybów jadalnych.

Rydz (Agaricus deliciosus) odróżnia się od kilku gatunków podobnych sokiem barwy pomarańczowej. Trzon ma krótki, ceglasty, w młodych okazach wewnątrz pełny, w starych dęty.

Grzybem pojawiającym się na wiosnę jest smardz (Morchella esculenta). Zarodniki w tym gatunku umieszczone są na powierzchni pofałdowanego kapelusza, który się używa na pokarm wraz z trzonem.

Grzybami bardzo jadowitymi są: muchomor zwyczajny (Agaricus muscarius) i żółtawy (Agaricus phalloideus). Dwa te gatunki zawierają w sobie ciało trujące – amanitynę. Muchomor zwyczajny bywa używany przez ludy Azji północnej jako środek odurzający. Muchomor żółtawy niekiedy przez omyłkę biorą za pieczarkę.

Grzybami jadalnymi w stanie młodym są: sitek (Boletus bovinus) i koźlarek czyli kozak (Boletus scaber). Podobną do rydza jest sarna, inaczej zwana kolczakiem (Hydnum repandum); kolczasty spód kapelusza wyróżnia ją dostatecznie. Jest grzybem jadalnym, tylko musi być poprzednio oswobodzona od swych kolców.

Grzybem podziemnym jest trufla prawdziwa (Tuber cibarium). Spotyka się najczęściej w południowej Francji i stamtąd głównie bywa sprowadzana. Do zbioru trufli używają odpowiednio wyuczonych psów.

Gołąbek stegnówka (Russula emetica) jest gatunkiem trującym; odróżnia się od innych gołąbków jadalnych, np. od gołąbka czerwonki, gołąbka fioletowego i żółtego wyraźnie białą barwą blaszek pod spodem kapelusza.

Grzybem prawie kulistej formy, bez trzonu, jest purchawka oczkowana (Lycoperdon caelatum). Grzyb ten rośnie bardzo szybko; składa się z mięsistej powłoki, z pod której po dojrzeniu wysypuje się masa zarodników w postaci delikatnego pyłku i stąd jego nazwa kurzawka.