Leśne rośliny

Dąb (Quercus pedunculata) i leszczyna (Corylus avellana) należą do rodziny miseczkowatych. Owoc w tej rodzinie zaopatrzony jest w przyowocnik, okrywający go od dołu lub zamykający ze wszech stron, jak np. owoc buku. Dąb jest drzewem wyniosłym i poważnym, jakby król pośród innych drzew naszych lasów. W zwartej gęstwinie dorasta do 50 metrów wysokości i dochodzi do tysiąca lat wieku. Drewno dębu jest jednym z najlepszych jako materiał budowlany, a kory używa się do garbowania skór.

Leszczyna kwitnie przed rozwinięciem swych liści, w marcu lub kwietniu, lecz bazie swe pręcikowe tworzyć zaczyna już w jesieni roku przeszłego. Orzechy laskowe dojrzewają w końcu września, urodzaj ich zaś trafia się co dwa lub trzy lata. Leszczyna wraz z innymi krzewami stanowi podszycie w lasach wysokopiennych.

Brzoza (Betula verrucosa) dorasta niekiedy do 25 metrów wysokości, gałęzie ma cienkie, rozdzielone na drobne gałązeczki, korę barwy kredowo-białej. U starych brzóz z korony zwieszają się na dół długie pędy i nadają jej kształt drzewa płaczącego. Z kory brzozowej, poddanej suchej destylacyj, otrzymuje się dziegieć.

Poziomka (Fragaria vesca) należy razem z różą i maliną do rodziny różokwiatowych i ma podobną do nich budowę kwiatu. Po okwitnięciu dno kwiatowe poziomki staje się mięsie, przybiera czerwoną barwę i w miąższu swym zagrzebuje małe zawiązki. To więc, co pospolicie nazywamy owocem poziomki, jest właściwie silnie rozrośniętym dnem kwiatowym.

Świerk (Picea vulgaris) ma pień stożkowaty, z wolna zwężający się ku górze, gałęzie dosyć cienkie, pokrywające prawie cały pień od dołu do wierzchołka, igliwie proste, czworokątne. Ze wszystkich drzew iglastych europejskich świerk jest rozmieszczony najobszerniej, bo sięga od Pirenejów do Wschodniej Syberii. Drzewo świerkowe zawiera wiele żywicy i z niego otrzymują największe ilości terpentyny, bo nie tak czystej i białej, jak terpentyna z kory jodłowej.

Jeżyna (Rubus fruticosus) ma łodygę czołgającą się, opatrzoną zgiętymi kolcami; z budowy kwiatu i postaci owocu zupełnie podobna do maliny. Owoc czarny, pokryty sinym szronem.

Lipa (Tilia parvifolia) dorasta czasami olbrzymich rozmiarów i żyć może bardzo długo. Kwiatki przyjemnie pachnące, zebrane w gronka, każde zaś takie gronko opatrzone przykwiatkiem, zrosłym z szypułką prawie do połowy jej długości. Kielich kwiatków pięciodziałkowy, korona pięciopłatkowa, pręcików wiele, słupek jeden, z którego później wykształca się owoc orzeszkowaty, opatrzony na powierzchni skorupką. Lipa kwitnie w końcu czerwca lub w lipcu, a kwiat lipowy dostarcza pszczołom najbielszego i najlepszego miodu. Drewno lipowe jest białe, lekkie, dosyć sprężyste i szczególniej gładko daje się obrabiać. Lipy żyją do tysiąca blisko lat, dochodząc do olbrzymich rozmiarów, jakkolwiek pień takich lip bywa wewnątrz zupełnie wypróchniały.

Berberys (Berberis vulgaris) jest krzewem pospolitym wzdłuż brzegów górnej części Wisły aż do ujścia Wieprza. Żółte kwiatki berberysu składają się z sześciodziałkowego kielicha, korony sześciopłatkowej, sześciu pręcików i jednego słupka. Pręciki berberysu posiadają tę szczególną u roślin własność, że się kurczą przy dotknięciu. Owoc berberysu – jagoda. Korzeń tego krzewu zawiera w sobie żółte ciało, używane powszechnie do farbowania skór.